Το Δεν Τερμάτισα η το αγγλικο τριγράμματο ακρωνύμιο που όλοι φοβόμαστε υποσυνείδητα—DNF (Did Not Finish)—δεν αφορά μόνο το ultra-running αλλά κάθε άθλημα αντοχής. Στην πραγματικότητα, το «Δεν Τερμάτισα» βρίσκει εφαρμογή και πέρα από τον αθλητισμό. Έχετε ποτέ αφήσει ένα βιβλίο στη μέση χωρίς πρόθεση να το συνεχίσετε; Ή μια ταινία που ξεκινήσατε αλλά δεν ολοκληρώσατε ποτέ;
Η κατανόηση της ψυχολογίας ενός ΔΤ είναι σχεδόν αδύνατη. Είναι σαν να προσπαθεί κανείς να χωρέσει τον πολύπλοκο ανθρώπινο εγκέφαλο σε ένα κουτί, ώστε να μπορεί να εξηγηθεί εύκολα. Ως κάποια που έχει μια σχέση αγάπης με τα αθλήματα αντοχής εδώ και 14 χρόνια, δεν μου είναι ξένο το συναίσθημα του DNF.
Οι Κοινές Δικαιολογίες για ένα Δεν Τερματισα
Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι που χρησιμοποιούμε για να εξηγήσουμε γιατί δεν τερματίσαμε έναν αγώνα. Από το «δεν το ένιωθα» μέχρι την ανεπαρκή προετοιμασία, τους τραυματισμούς ή εξωτερικούς παράγοντες όπως ο καιρός, ένας στραμπουλιγμένος αστράγαλος, μια άσχημη πτώση ή το σώμα μας που απλά μας λέει να σταματήσουμε. Όλα αυτά είναι απολύτως έγκυροι λόγοι για να αποχωρήσουμε από έναν αγώνα. Αλλά θα μπορέσουμε ποτέ πραγματικά να κατανοήσουμε τη βαθύτερη αιτία πίσω από ένα DNF;
Το Συναισθηματικό Βάρος
Για μένα, κάθε Δεν Τερματισα συνοδεύεται από ένα αίσθημα ενοχής. Είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις. Ένα ΔΤ μπορεί να αφήσει αμφιβολίες για τον εαυτό μας, άγχος και μια αίσθηση αποτυχίας. Θυμάμαι με απόλυτη διαύγεια το πρώτο μου ΔΤ στο Bighorn Trail Run 100 το 2017. Αναρωτήθηκα αν είχα δώσει στον εαυτό μου την ελευθερία να τα παρατάω πιο εύκολα. Θα μπορούσε αυτό να γίνει μια ψυχολογική αδυναμία;
Ο Φόβος ως Σύμμαχος
Ο φόβος είναι ένας φίλος που συχνά παρεξηγούμε. Κάθε φορά που στεκόμαστε στη γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα, το άγνωστο είναι τρομακτικό. Αλλά αυτό ακριβώς είναι που μας τραβά στα αθλήματα αντοχής: η πρόκληση του αγνώστου. Το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ εγγυημένο, κι όμως συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, ακόμη και μετά από ένα DNF.
Η Ενοχή του ΔΤ
Η ενοχή είναι δύσκολο να αποβληθεί. “Έκανα αρκετή προπόνηση; Προσπάθησα αρκετά; Μήπως γερνάω και δεν μπορώ πια;” Πέφτουμε σε έναν κύκλο αυτοαμφισβήτησης. Όμως, αυτό που έμαθα από τα δικά μου DNF είναι ότι μπορεί να έχουμε κάνει την καλύτερη προετοιμασία, να είμαστε ενθουσιασμένοι και έτοιμοι, αλλά αν ένας αγώνας δεν συναντήσει τις συναισθηματικές μας ανάγκες, μπορεί να δημιουργήσει άγχος και απογοήτευση.
Η Ανασκόπηση μετά από ένα ΔΤ
Αντί να προχωρήσουμε με θυμό και την ανάγκη “εκδίκησης”, ίσως χρειάζεται μια πιο βαθιά ανασκόπηση:
- Είναι η χρονική στιγμή σωστή για αυτόν τον αγώνα;
- Κυνηγάω τον τερματισμό για τους σωστούς λόγους;
- Μήπως η αυτοεπιβαλλόμενη πίεση ενός ΔΤ επηρεάζει την απόδοσή μου;
- Θα ήταν μια διαφορετική διαδρομή ή περιβάλλον καλύτερη επιλογή για μένα;
Ο συγχρονισμός είναι κρίσιμος. Ρωτήστε τον εαυτό σας: “Θέλω πραγματικά να ξανατρέξω αυτόν τον αγώνα ή μήπως δεν με αφορά πια;” Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι προσωπικές και καθορίζουν πώς θα προχωρήσουμε μετά από ένα DNF.
Τρέξιμο με Ελευθερία
Δεν είναι κάθε αγώνας κατάλληλος για κάθε δρομέα. Ο μόνος κανόνας που θα πρέπει να ακολουθούμε είναι ότι το τρέξιμο πρέπει να μας γεμίζει ελευθερία, ενθουσιασμό και χαρά. Άλλωστε, δεν ήταν αυτός ο λόγος που δέσαμε πρώτη φορά τα κορδόνια μας και βγήκαμε για τρέξιμο;
Πηγη: UR
