του Derek Franz | 4 Απριλίου 2025 | Μετάφραση: wildterrain.gr
Καθώς πλησιάζεις την ανατολική πλευρά του Longs Peak, εκεί όπου ένα στενό λούκι 150 μέτρων γνωστό ως North Chimney οδηγεί στην κορυφογραμμή Broadway και τη βάση του Diamond, δεν μπορείς παρά να αναλογιστείς τις διαφορετικές προσεγγίσεις στην αναρρίχηση. Όταν μια ανάβαση αποκλίνει από τα καθιερωμένα πρότυπα σε τακτική, στυλ ή δυσκολία, αξίζει δεύτερη ματιά – έστω και μόνο για να κατανοήσουμε τις συνέπειές της.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η χειμερινή ελεύθερη ανάβαση της διαδρομής D7 (IV 5.11+) στο Diamond του Longs Peak από τους Jesse Huey, Matt Segal και Quentin Roberts. Αυτό που προκάλεσε συζήτηση δεν είναι μόνο η επιτυχία της ανάβασης, αλλά ο τρόπος: οι τρεις αναρριχητές χρησιμοποίησαν εργαλεία πάγου (ice tools) για να στερεώνονται σε σχισμές – ταυτόχρονα όμως φορούσαν αναρριχητικά παπούτσια αντί για κραμπόν.
Η λογική τους; Τα παπούτσια προσφέρουν καλύτερη τριβή στο βράχο και λιγότερη ζημιά, ενώ τα κραμπόν με τα πολλά μεταλλικά δόντια είναι πιο δύσχρηστα και φθείρουν περισσότερο το πέτρωμα. Όποιος έχει επισκεφτεί δημοφιλή drytool πεδία έχει δει τις λευκές γρατζουνιές που αφήνουν τα εργαλεία πάνω στο βράχο. Οι ice tools μπορούν να τοποθετηθούν με ακρίβεια, ενώ τα κραμπόν συνήθως σαρώνουν.
Όταν είδα τις φωτογραφίες των αναρριχητών να χρησιμοποιούν ice tools σε μια καλοκαιρινή free διαδρομή, ξαφνιάστηκα. Αλλά θα αντιδρούσαμε έτσι αν η ίδια τακτική είχε εφαρμοστεί σε κάποιο άλλο χειμερινό αλπικό πεδίο; Η αλήθεια είναι πως η ανάβαση αυτή δεν ήταν εύκολη – και αξίζει ανάλυση πέρα από τα σχόλια του Instagram.
Ο Jesse Huey προσπαθούσε να ελευθερώσει τη D7 κάθε χειμώνα από το 2018. Ο Matt Segal συνεργάστηκε μαζί του το 2020, και μαζί έθεσαν στόχο μια ομαδική ελεύθερη ανάβαση. Το 2023, οι Huey και Segal είχαν συμμετάσχει στην ελεύθερη ανάβαση του Cowboy Direct (VII 5.13) στον Trango Tower, ενώ ο Roberts είχε βραβευτεί με Piolet d’Or για νέα διαδρομή στο Jirishanca στο Περού.
Η ομάδα μετέφερε στατικές σχοινιές στη βάση της διαδρομής για να μπορέσει ο κινηματογραφιστής Jon Glassberg να ακολουθήσει με ασφάλεια. Οι αναρριχητές δεν χρησιμοποίησαν τις σχοινιές κατά την ανάβαση. Στις 12 Μαρτίου, ανέβηκαν ως το crux pitch μέχρι τις 4 μ.μ., αλλά επέλεξαν να μην ολοκληρώσουν την ανάβαση εκείνη τη μέρα για να τραβήξουν υλικό από ψηλά. Τελικά έφτασαν στην κορυφή στις 14 Μαρτίου.
Το D7 είχε αρχικά αναρριχηθεί ως aid route το 1966. Ο John Bachar το ελευθέρωσε το 1977 και από τότε αποτελεί κλασική διαδρομή. Ο Chris Deuto είχε κάνει solo free ascent της Casual Route (IV 5.10-) τον Δεκέμβριο, υποφέροντας όμως από κρυοπαγήματα.
Η ανάβαση των Huey, Segal και Roberts έγινε δεκτή με ανάμικτες αντιδράσεις. Ο Josh Wharton, ένας από τους πιο έμπειρους Αμερικανούς αλπινιστές, σχολίασε θετικά τη δυσκολία και την επιμονή τους, αν και σημείωσε ότι η χρήση στατικών σχοινιών αφαιρεί «κάποιους πόντους στο στυλ».
Αντίθετα, ο Topher Donahue εξέφρασε την ανησυχία του για τη φθορά του βράχου και την ηθική της προώθησης τέτοιων τακτικών μέσω των media. Υπενθύμισε ότι στις σχισμές του Diamond υπάρχουν σπάνια φυτά που δεν απαντώνται αλλού. “Δέκα χιλιάδες αναβάσεις με εργαλεία πάγου είναι διαφορετικές από δέκα χιλιάδες δάχτυλα,” είπε χαρακτηριστικά.
Οι ίδιοι οι αναρριχητές δήλωσαν ότι απέφυγαν κρατήματα που χρησιμοποιούνται από free climbers το καλοκαίρι. Ο φωτογράφος Glassberg τόνισε ότι το ντοκουμέντο ήταν απαραίτητο: “Ο κόσμος δεν θα καταλάβαινε τι κάναμε χωρίς εικόνες.” Ωστόσο, ορισμένοι όπως ο Donahue υποστήριξαν ότι ίσως ήταν προτιμότερο να μη δημοσιοποιηθεί η ανάβαση.
Ο Wharton άνοιξε τον προβληματισμό για τον ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη σύγχρονη αναρρίχηση: “Το κοινό πολλές φορές δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα σε μια εξαιρετική και μια μέτρια ανάβαση, ούτε να εκτιμήσει τις λεπτές ηθικές αποχρώσεις.”
Τέλος, όλοι συμφώνησαν πως η εγγύτητα του Longs Peak σε μια μεγάλη πληθυσμιακή βάση δημιουργεί αυξημένες ευθύνες. Καθώς η αναρρίχηση γίνεται όλο και πιο δημοφιλής, καλούμαστε να επανεξετάσουμε τις πρακτικές μας – όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον της κοινότητας και του περιβάλλοντος.
“Ίσως είναι ώρα να γιορτάζουμε τις περιπέτειες κοντά μας, με λιγότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα και περισσότερη ουσία,” έγραψε ο Wharton.
