του Derek Franz | Δεκέμβριος 2024 | Μετάφραση: wildterrain.gr
Ο εγωισμός είναι ύπουλος. Είναι παρών σε κάθε μας αναπνοή, ειδικά στην αναρρίχηση. Καθένας που σκαρφαλώνει μαθαίνει ν’ αναμετριέται με τον εγωισμό του. Επηρεάζει τους γύρω μας, το περιβάλλον, ακόμα και τις μελλοντικές γενιές.
Τον Σεπτέμβριο του 2023 επισκέφθηκα για πρώτη φορά το City of Rocks στο Idaho. Ένα από τα πιο ιστορικά πεδία αναρρίχησης στις ΗΠΑ. Εκεί βρίσκεται η Crack of Doom, ίσως η πρώτη διαδρομή 5.11c της χώρας, την οποία άνοιξε ο Greg Lowe το 1965.
Έφτασα μόνος και αμφέβαλλα αν θα έβρισκα παρέα για σκαρφάλωμα. Το πρώτο βράδυ εξερεύνησα έναν ογκόλιθο δίπλα στο κάμπινγκ, παίζοντας σε κάθε πιθανή γραμμή. Την επόμενη μέρα, συνάντησα τρεις έμπειρους αναρριχητές που με προσκάλεσαν να ενταχθώ στην παρέα τους.
Την τελευταία μου μέρα, είχα την τύχη να έχω έναν υποστηρικτικό σχοινοσύντροφο και την ευκαιρία να δοκιμάσω πιο απαιτητικές διαδρομές στη Morning Glory Spire. Ένα νεαρό γερμανικό δίδυμο είχε ήδη ξεκινήσει την Crack of Doom, οπότε γύρισα τη γωνία και δοκίμασα τη Strategic Defense (5.11c/d, 30m) — μια παλιά sport διαδρομή, αεροτενής και τρομακτική με πέντε σποραδικά μπουλόνια. Χωρίς πτώση, έφτασα στην κορυφή, ευγνώμων για την εξάσκηση των προηγούμενων ημερών.
Όταν επέστρεψα στο έδαφος, οι Γερμανοί πάλευαν με την άνω σχισμή της Crack of Doom. Δεν τους δυσκόλεψε το τεχνικό ξεκίνημα, αλλά το 5.9 hand jamming. Κι όμως, τα κατάφεραν. Περίμενα με υπομονή στο πλάι — ήθελα η προσπάθειά μου να είναι όσο πιο κοντά σε onsight.
Όταν ήρθε η σειρά μου, ο ήλιος φώτιζε την αρχική τραβέρσα: μια δύσκολη είσοδος χωρίς προστασία, με μόνο έναν σκουριασμένο piton λίγο πιο πάνω. Ο σύντροφός μου με προέτρεψε να το προ-κλιπάρω.
“Είναι καλύτερο στυλ να μην προκλιπάρεις!” είπε ο ένας Γερμανός. Ήταν μισής ηλικίας μου. Επαναλάμβανε τη φράση σαν πρόκληση. Τον άφησα να μιλήσει. Ήξερα τι ρίσκο ενείχε η πτώση εκεί. Είχα σπάσει κόκαλα στο παρελθόν από υπερηφάνεια. Και κάθε τραυματισμός δεν αφορά μόνο εμένα. Επηρεάζει και την οικογένεια, τη δουλειά, τους γύρω μου.
Προκλίπαρα. Σκαρφάλωσα. Απόλαυσα τη διαδρομή. Δεν με ένοιαζε τόσο αν είχα χαλάσει το onsight. Το σημαντικότερο ήταν ότι έζησα την εμπειρία και κατέβηκα ασφαλής.
Οι διαδρομές όπως η Strategic Defense δεν θα ήταν τόσο σημαντικές αν είχαν bolt κάθε 2 μέτρα. Μερικοί λένε: “Αφού είναι sport route, γιατί να μη μοντερνιστεί;” Αλλά και αυτό είναι εγωιστικό: βλέπουμε τις διαδρομές σαν εμπορεύματα για μαζική κατανάλωση. “Απλώς μην πατήσεις τα μπουλόνια αν θέλεις ρίσκο,” απαντούν κάποιοι. Αλλά η δέσμευση και η αυτογνωσία δεν λειτουργούν έτσι. Είναι όταν η υποχώρηση δεν είναι εύκολη που γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας.
Στο Lighthouse Tower, Utah, προστέθηκαν πρόσφατα bolts στην κορυφή, κάνοντάς την πιο προσιτή. Σύντομα, κάποιος τα έκοψε. Άφησαν σημάδια. Μια διαμάχη εγωισμών. Μια εικόνα της εποχής.
Η Αμερική ζει διχασμούς, όπως και η αναρρίχηση. Ο Donald Trump επανεκλέχθηκε. Η διοίκησή του βλέπει το περιβάλλον ως πόρο για εκμετάλλευση. Η βιομηχανία του outdoor αντιδρά — αλλά ταυτόχρονα συμμετέχει στην εμπορευματοποίηση των φυσικών τόπων.
Η αναρρίχηση έγινε Ολυμπιακό άθλημα. Πλέον προσφέρει καριέρες. Ο κόσμος έρχεται με νέες προσδοκίες. Θέλουμε “περισσότερο”: περισσότερη δυσκολία, περισσότερο υψόμετρο, περισσότερα likes, περισσότερα χρήματα.
Ως συντάκτης περιοδικού, συμμετέχω σε αυτή τη βιομηχανία. Το καθήκον μου είναι να θυμίζω την ιστορία, τις αξίες, την αίσθηση που δεν μετριέται με αριθμούς. Να μην ξεχάσουμε τι μας έκανε να σκαρφαλώνουμε.
Ίσως μάθουμε από τους Ιθαγενείς που σεβάστηκαν τη γη πριν τη βιάσουν οι άποικοι. Ίσως απομακρυνθούμε από τη δίψα για κατανάλωση και δούμε τη ζωή στις αποχρώσεις του γκρι. Να μάθουμε τον εαυτό μας, τις συνδέσεις μας με τον κόσμο.
Αυτό κάνει μια δεσμευτική διαδρομή. Σε σταματά. Σε κάνει να νιώσεις τον άνεμο, τη σιωπή, το φως πάνω στο πέτρωμα, τη μικρότητά σου μπροστά σε κάτι αιώνιο.
Μην περιμένεις δόξα. Ελάχιστοι θα σε θυμούνται. Άκου την ανάσα σου. Ξέχνα το εγώ σου. Εκεί βρίσκονται τα αληθινά δώρα της αναρρίχησης. Και γύρνα πίσω, σώος, για να τα προσφέρεις σε όσους αγαπάς.
