Όταν η καταιγίδα κλείνει, το τοπίο εξαφανίζεται και οι ζωές εξαρτώνται από την επόμενη κίνησή σου, πώς αντιδράς; Ο Gjert Grødal, οδηγός βουνού IFMGA από το 2006, βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτήν την ακριβώς κατάσταση κατά τη διάρκεια της καθοδήγησης μιας ομάδας στην περίφημη Haute Route από το Chamonix στο Zermatt.
Η Αρχή της Καταιγίδας
Πριν από περίπου 12-13 χρόνια, ο Gjert οδηγούσε μια ομάδα έξι Νορβηγών πελατών στην Haute Route. Καθώς έφτασαν στο Pigne d’Arolla, οι καιρικές συνθήκες χειροτέρευσαν ραγδαία. Ο άνεμος δυνάμωσε πολύ περισσότερο από ό,τι είχαν προβλέψει οι μετεωρολογικές αναφορές και οι αξιολογήσεις των τοπικών οδηγών. Σύντομα, ξεκίνησε η χιονόπτωση και η ορατότητα μειώθηκε δραματικά.
Λευκή Κόλαση και Επιβίωση
Φτάνοντας στο κατηφορικό πέρασμα προς το καταφύγιο Vignettes, η ορατότητα έγινε μηδενική. Ο Gjert είχε μαζί του έναν φορητό Garmin GPS με εφεδρικές μπαταρίες, αλλά δεν υπήρχε καθορισμένο ίχνος πορείας – μόνο σημεία διαδρομής που είχε καταχωρήσει ο ίδιος με βάση τον χάρτη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οι κρυμμένες χαράδρες (crevasses) της περιοχής, οι οποίες μπορούσαν να αποδειχθούν θανατηφόρες.
Για λόγους ασφαλείας, η ομάδα κινήθηκε δεμένη με σχοινί, και ο Gjert επινόησε μια πρωτότυπη τεχνική: πέταγε το μπαστούνι του 8-9 μέτρα μπροστά από κάθε βήμα για να κατανοήσει το ανάγλυφο του εδάφους.
Μια Κρίσιμη Απόφαση
Μέσα στη λευκή θύελλα, ξαφνικά ακούστηκαν φωνές που καλούσαν σε βοήθεια. Μια άλλη ομάδα είχε χαθεί, προσπαθώντας να προσανατολιστεί με ένα iPhone που είχε εξαντλήσει την μπαταρία του. Χωρίς εφεδρικά μέσα πλοήγησης, αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τον Gjert και την ομάδα του. Ξαφνικά, η ευθύνη του διπλασιάστηκε – τώρα είχε να οδηγήσει 12 άτομα μέσα από το επικίνδυνο πεδίο.
Αντί να επιλέξει τη συντομότερη διαδρομή, που περιλάμβανε επικίνδυνα και απότομα σημεία, ο Gjert αποφάσισε να πάρει έναν ελαφρώς μεγαλύτερο αλλά ασφαλέστερο δρόμο, παρόλο που περνούσε από περιοχή με κίνδυνο χιονοστιβάδων. Με την ορατότητα σχεδόν μηδενική, κάθε βήμα έπρεπε να είναι προσεκτικό.
Η Άφιξη στο Καταφύγιο
Ώρες αργότερα, η ομάδα έφτασε εξουθενωμένη στο καταφύγιο Vignettes, πολύ αργότερα από το προγραμματισμένο. Μερικά από τα άτομα της ομάδας που είχαν διασωθεί ξέσπασαν σε κλάματα, ευχαριστώντας τον Gjert για τη σωτηρία τους. Εκείνος, αν και εξουθενωμένος, ήξερε ότι είχε κάνει το σωστό.
Σε αναδρομή στο γεγονός, συνειδητοποίησε ότι θα έπρεπε να είχε γυρίσει πίσω νωρίτερα. Η καταιγίδα δεν ήρθε ξαφνικά, αλλά είχε υποτιμήσει το πόσο γρήγορα θα επιδεινωνόταν η κατάσταση.
Διδάγματα από την Εμπειρία
Ο Gjert συνειδητοποίησε ότι ακόμα και με σύγχρονα εργαλεία πλοήγησης, όπως ένα GPS, η εμπειρία και η διαίσθηση είναι ανεκτίμητα στοιχεία για έναν οδηγό βουνού. Το να ρίχνει το μπαστούνι του μπροστά ήταν μια κρίσιμη τεχνική που ίσως έσωσε ζωές.
Η ιστορία αυτή αποτελεί υπενθύμιση της δύναμης και της ευθραυστότητας των παγετώνων, αλλά και της σημασίας της σωστής προετοιμασίας, του εφεδρικού εξοπλισμού και της ψυχραιμίας υπό πίεση.
Το άρθρο αυτό είναι μέρος της σειράς “Glacier Stories” της UIAA για το Διεθνές Έτος Προστασίας των Παγετώνων, αναδεικνύοντας τη σημασία των παγετώνων στον πλανήτη μας. Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες ιστορίες!
